Me papà me dixéa che ‘sti ani
ła vita no dava gran sodisfasion
se tirava el caréto a fadiga,
se dovéa crésare e darse da far
e che un dì el se ga sentìo grando
cuando - ancora putin - xe sta bon
vardar sóra ła toła
alsàndose in pónta de pie...
Xe pasà dei bei ani da ałora
e col tenpo me pare ‘l se ga maridà,
xe rivà tanti fiołi, na grosa sgnarada
de tóxi da tirar su.
Me ricordo ‘na gran tavołada,
e ła séna in beła ałegrìa,
e finìo de magnare se ‘ndava
su in leto a dormir.
Dopo póco el rivava da nóvo,
par portarne ła benedision...
ma par no’ disturbar
el pasava in pónta de pie.
De łe volte ła note i ciamava se
qualchedun se sentìa póco ben:
“un toxeto ga małe ła pansa”,
“un poro vecioto no’ tira pì el fià”
El partìa co ła łuna in siłensio,
co sapiensa faxéa el só mestier ;
po’ el tornava faxendo łe scałe
in pónta de pie …
A ła fin dei só ani segnài
da tante fadighe e tante emosion
xe rivà anca par łu el momento che
vede el tramonto farse visin.
Finché un dì come el gavéa vivesto,
sensa ciaso e confuxion
ga łasà el só posto nel mondo
in pónta de pie.
E par cuei che come me pare
se ga dà da fare par trasformar
questa tera selvàdega e crua
in un paéxe da tuti invidià,
e par cuei che 'vanti de naltri,
co lavóro, corajo e suor,
con un ocio a ciéxa e faméja
ne ga slevà su ....
Par ‘sti eroi che sui łibri de storia no catarà posto né ancuó né doman
par ‘sti òmeni che gnanca un grasie ne ła só vita ga mai domandà
mi vorìa che almanco ‘na volta, co rispeto e co
devosion...
Dedicato a Leonello Brunelli
Medico condotto